David Lynch: Unikalne dziedzictwo filmowe trwa

W odcinku pilotażowym Twin Peaks David Lynch po mistrzowsku oddaje przyziemne rytmy codziennego życia w szkole średniej. Dziewczyna zakrada papierosa, chłopiec zostaje wezwany do biura dyrektora, a nauczycielka bierze udział. Scena zmienia się nagle, gdy policjant wchodzi do klasy i szepcze do nauczyciela. Krzyczenie przebija powietrze i przez okno uczeń sprinuje na dziedzińcu. Nauczyciel stara się powstrzymać łzy, sygnalizując zbliżające się ogłoszenie. Aparat Lyncha koncentruje się na pustym siedzeniu, gdy dwóch uczniów wymienia wiedząc spojrzenie, zdając sobie sprawę, że ich przyjaciółka Laura Palmer nie żyje.

Praca Lyncha jest znana ze skrupulatnej uwagi na detale na poziomie powierzchni, ale konsekwentnie zagłębia się w głębiej, ujawniając niepokojące prawdy pod forniru normalności. Ta scena z Twin Peaks zawiera tematyczną esencję jego kariery, łącząc zwykłe z niezwykłym. Jest to jednak tylko jeden z wielu kultowych momentów w obszernej pracy Lyncha trwającej ponad cztery dekady. Każdy fan może mieć innego ulubieńca, odzwierciedlając różnorodne urok jego pojedynczego głosu.

Termin „Lynchian” stał się synonimem niepokojącej, podobnej do snu jakości, która jest sprzeczna z łatwą kategoryzacją. Jest to świadectwo wyjątkowego wkładu Lyncha w sztukę, podobną do „Kafkaesque”, który oddaje szersze, bardziej wszechobecne poczucie dezorientacji. Odejście tak charakterystycznego artysty są głęboko odczuwalne przez fanów, którzy doceniają niezliczone sposoby, w jakie jego praca rezonuje z nimi.

Dla początkujących entuzjastów filmu oglądanie Eraserhead jest rytuałem przejścia. Tradycja ta trwa przez pokolenia, o czym świadczy nastolatek i jego dziewczyna niezależnie wybierając się na bliźniaki Twin Peaks , osiągając epokę Windom Earle sezonu 2. Praca Lyncha pozostaje ponadczasowa, łącząc dziwne z znajomym. Jest to widoczne w Twin Peaks: The Return (2017), w którym sypialnia dziecka wywołuje lata 50. XX wieku, ale istnieje w surrealistycznym wszechświecie spisanym linczu.

Pomimo hollywoodzkiego trendu projektów opartych na nostalgii, Twin Peaks Lynch: The Return Remised Oczekiwania, pozostawiając publiczność oszołomioną przez nie ponowne wprowadzanie kluczowych postaci z oryginalnej serii. Takie podejście było kwintesencyjnie Lynchian. Kiedy Lynch przestrzegał konwencjonalnych norm hollywoodzkich, podobnie jak w przypadku Dune , rezultatem była unikalna mieszanka jego charakterystycznego stylu i epickiej narracji filmu, jak szczegółowo opisano w książce Maxa Evry'ego, arcydzieło w Disażer .

Filmy Lyncha często zawierają nawiedzające piękno, jak widać u słonia , który, choć bliski głównego nurtu, pozostaje głęboko poruszający się i ustawiony w niepokojąco prawdziwy kontekst historyczny. Ta mieszanka piękna i niepokoju jest znakiem rozpoznawczym pracy Lyncha.

Próba kategoryzacji filmów Lyncha w gatunki lub tropy jest daremna, ale jego charakterystyczny styl jest niewątpliwy. Jego praca zagłębia się w świat pod naszym własnym, często wycofując zasłonę, aby ujawnić ukryte prawdy. Niebieski aksamit to jest to, zestawiając pozornie idylliczne otoczenie z ciemnym, surrealistycznym światem podziemnym. Wpływy Lyncha, w tym Czarnoksiężnik Oz , przyczyniają się do unikalnego języka filmowego, który jest mało prawdopodobne.

Wpływ Lyncha rozciąga się na współczesnych filmowców. Jane Schoenbrun I Saw The TV Glow (2024) zawiera scenę przypominającą styl Lyncha, zainspirowany Twin Peaks . Inni reżyserzy, tacy jak Yorgos Lanthimos, Robert Eggers, Ari Aster, David Robert Mitchell, Emerald Fennell, Richard Kelly, Rose Glass, Quentin Tarantino i Denis Villeneuve, czerpali ze studni surrealizmu Lyncha i innej.

Dziedzictwo Davida Lyncha jest nie tylko w jego filmach, ale w jego wpływie na przyszłe pokolenia filmowców. W dalszym ciągu badamy warstwy pod powierzchnią, zawsze będziemy szukać tych „linchian”, które podważają nasze postrzeganie i zapraszamy nas do jego enigmatycznego świata.

David Lynch i Jack Nance na planie Eraserhead.