Doom's Combat: evoluerend naast metalmuziek

De blijvende erfenis van Doom is onlosmakelijk verbonden met de evolutie van metalmuziek. Uit zijn debuut uit 1993 heeft het Sonic Landscape van de franchise zijn gameplay weerspiegeld en talloze transformaties in verschillende genres ondergaan. De rijdende soundtrack van de originele Doom, sterk beïnvloed door metalen reuzen uit de late jaren 80 en de vroege jaren 90 zoals Pantera en Alice in Chains, vestigde een Thrash Metal Foundation, die perfect aanvulde als de snelle, viscerale actie van de game. Het iconische "titelloze" spoor vertoont bijvoorbeeld een opvallende gelijkenis met Pantera's "Mouth of War".

DOOM: The Dark Ages - Gameplay Screenshots

6 afbeeldingen

Deze Thrash Metal-invloed, die doet denken aan Metallica en Anthrax, bracht spelers voort op de intense mars-gebaseerde niveaus van de game. De score van componist Bobby Prince blijft een tijdloze klassieker, perfect gesynchroniseerd met het iconische gunplay van de game.

Doom 3 (2004), een vertrek naar overlevingshorror, eiste een andere sonische benadering. Hoewel de betrokkenheid van Trent Reznor aanvankelijk werd overwogen, hebben Chris Vrenna en Clint Walsh uiteindelijk een soundtrack gemaakt die inspiratie haalde uit de sfeervolle, progressieve metaal van Tool. Het hoofdthema van Doom 3 weerspiegelt de complexiteit en onconventionele tijdshandtekeningen van Tool's lateralus , perfect aanvullend als het donkerdere, meer opzettelijke tempo van de game.

De reboot van 2016 markeerde een triomfantelijke terugkeer naar de wortels van de serie en omarmde de hoge octaanenergie van zijn voorganger. De baanbrekende score van Mick Gordon, een meesterwerk met Djent-doordrenkt, naadloos geïntegreerd met de hectische gunplay van de game. Het intensiteit en het innovatieve geluidsontwerp van het album, geïllustreerd door nummers zoals "BFG Division", hebben wijdverbreide bijval gekregen, waarbij de impact van de originele soundtrack aantoont.

Doom Eternal (2020), hoewel nog steeds met Gordons duidelijke stijl, zag een verschuiving naar metalcore, als gevolg van de heersende trends van de late jaren 2010 en begin 2020. Invloeden van bands als Bring Me the Horizon en Architects zijn duidelijk in de zwaardere storingen en elektronische elementen van de soundtrack. Deze stilistische verschuiving weerspiegelt de toegenomen nadruk van het spel op platforming en puzzelelementen, waardoor de gameplay verder gaat dan meedogenloze gevechten.

Hoewel Doom Eternal een sterke inzending is, geven velen de voorkeur aan de ruwe intensiteit van Doom 2016. Deze voorkeur loopt parallel met de waardering voor het rawer -geluid van het eerdere werk van sommige metalbanden boven hun latere, meer gepolijste output.

DOOM: The Dark Ages presenteert een fascinerende evolutie. Vroege previews suggereren een soundtrack die invloeden van zowel klassieke als moderne metal combineert, waarbij de unieke mix van klassieke Doom Combat met nieuwe mechanica wordt weerspiegeld. Het langzamere tempo en de nadruk op strategische gevechten, met mechs en mythologische wezens, vraagt ​​om een ​​soundtrack die de verpletterende zwaarte in evenwicht brengt met dynamische verschuivingen, die doet denken aan banden als geslagen los, met behoud van elementen van klassieke thrash metal.

De soundtrack van de Dark Ages, gecomponeerd door Move te voltooien, belooft een spannende sonische ervaring, die de innovatieve gameplay van de game weerspiegelt. De combinatie van verpletterende zwaarte en dynamische verschuivingen weerspiegelt de diverse gevechtsscenario's van de game, van vechtpartijen in de buurt tot de luchtgevechten. Deze evolutie weerspiegelt de bredere experimenten binnen moderne metal, wat een creatieve synergie aantoont tussen het spel en de muzikale inspiratie ervan. De anticipatie op DOOM: The Dark Ages is hoog, met het potentieel voor een nieuwe historische metalen soundtrack om de innovatieve gameplay te begeleiden.