DOOM: Donkere eeuwen geïnspireerd door de Marauder van Eternal

Toen regisseur Hugo Martin onthulde dat het leidende principe voor DOOM: The Dark Ages "Stand and Fight" was tijdens Xbox's ontwikkelaar die eerder dit jaar direct was, trok het onmiddellijk mijn interesse. Dit concept staat direct in contrast met de vorige titel van ID-software, Doom Eternal, die gedijt op een snelle, constante beweging in gevechten. Doom Eternal introduceerde echter één vijand die de filosofie "stand en vechten" belichaamde - de Marauder. Deze vijand heeft in een intens debat gewekt binnen de gemeenschap, met veel spelers die frustratie uiten, terwijl ik het opwindend vind. Op het moment dat ik dat DOOM ontdekte: de gevecht van de donkere eeuwen draait om te reageren op felgroene lichten - net als het verslaan van een Marauder - wist ik dat ik verslaafd was.

Wees gerust, de donkere eeuwen vergrendelt je niet in een vervelend duel met een vijand zo snel en lastig als de Marauder van Eternal. Terwijl de Agaddon Hunter, afgeschermd en uitgerust met een dodelijke combo -aanval, een uitdaging vormt, doordringt de geest van Eternal's memorabele gevechten elke ontmoeting in de donkere eeuwen. De essentie van de Marauder is opnieuw bedacht, opnieuw gekalibreerd en geïntegreerd in de kerngevechtsmechanica van de game. De uitkomst is een gevechtssysteem dat de strategische essentie van een Marauder vastlegt, zonder de bijbehorende ergernissen.

De Marauder is een unieke tegenstander in het eeuwige doom. Meestal betrekken gevechten in het eeuwige omcirkelen van de arena, die snel te maken hebben met mindere vijanden terwijl ze jongleren met engagementen met meer formidabele vijanden. De game is beschreven als een managementuitdaging, niet alleen in termen van middelen, maar ook bij het navigeren door het slagveld met snelheid en precisie. De Marauder verstoort deze stroom echter en eist echter onverdeelde aandacht. Ontmoetingen met deze bijl-zwaaiende kolos komen vaak voor in één-op-één scenario's, waardoor spelers andere bedreigingen moeten opruimen voordat ze zich op de Marauder concentreren.

De Marauder van Doom Eternal is een van de meest controversiële vijanden in de FPS -geschiedenis. | Afbeelding Credit: ID Software / Bethesda

Stilling stilstaan ​​is niet de strategie in doom eeuwig; Het gaat erom het slagveld te beheersen door strategische positionering. Het naderen van te nauw uitgenodigt een verwoestende shotgun -explosie, terwijl het zich te ver terugtrok in een spervuur ​​van gemakkelijk ontworpen projectielen. De sleutel is om de bijlzwaai van de Marauder uit te lokken, omdat zijn kwetsbaarheidsvenster alleen wordt geopend tijdens de opwinding van deze aanval. Zijn energieschild absorbeert alle andere aanvallen, dus timing is cruciaal. Wanneer zijn ogen felgroen flitsen, is dat je signaal om te slaan in het vluchtige moment van kansen.

In Doom: The Dark Ages speelt de felgroene flits ook een cruciale rol. Ter eer aan de originele ondergang, ontketenen vijanden volleys van projectielen die doen denken aan Bullet Hell -games. Te midden van deze volleys zijn groene raketten dat de Doom Slayer kan pareren met zijn nieuwe schild en ze terugstuurt naar de aanvallers. Aanvankelijk is dit een defensieve tactiek, maar naarmate je vordert en het Rune -systeem van het schild ontgrendelt, wordt Parrying een krachtige aanvallende beweging. Het kan demonen verdoven met bliksem of uw op de schouder gemonteerde, automatisch gericht kanon veroorzaken.

Navigeren door de Battlefields van de Dark Ages voelt als een reeks gerichte één-op-één ontmoetingen met verschillende formidabele demonen. Hoewel de overleving niet alleen afhankelijk is van het reageren op deze groene lichten, maakt het beheersen van de Shield Runen het pareren van een cruciaal onderdeel van je arsenaal. Dit integreren in uw gevechtsstrategie onthult overeenkomsten met de Marauder -gevechten in het eeuwige. Jezelf correct positioneren en snel reageren op de groene bollen is essentieel, net als je aanval op de swing van de Marauder.

De belangrijkste kritiek van de Marauder was de verstoring van de stroom van Doom Eternal. Het vereiste een andere aanpak dan de tactiek die werd gebruikt voor andere uitdagingen, en dat is precies de reden waarom ik het waardeer. Terwijl Doom Eternal de conventionele regels van first-person shooters brak, brak de Marauder die nieuwe regels en presenteerde de ultieme test. Ik geniet van deze uitdaging, maar ik begrijp de frustratie die het voor velen heeft veroorzaakt.

De Agaddon Hunter is misschien wel de meest Marauder-achtige vijand in de donkere eeuwen, maar elke demon heeft een beetje van Eternal's meest angstaanjagende vijand in hen. | Afbeelding Credit: ID Software / Bethesda

DOOM: The Dark Ages behandelt dit probleem door gevarieerde "dansen" in zijn gevechtsrepertoire op te nemen. Elk belangrijk vijandelijke type heeft zijn eigen unieke groene projectiel of melee -aanval, waardoor een op maat gemaakte aanpak nodig is. De Mancubus lanceert bijvoorbeeld energie "hekken" met groene "pijlers" aan de uiteinden, waardoor zij-tot-zij-beweging naar Parry vereist. De vaginaire zendt rijen dodelijke bollen uit, waardoor je wordt gevraagd te sprinten en ze als tennisballen afbuigen. De skeletrevenant weerspiegelt de Marauder nauw en blijft onkwetsbaar totdat je de groene schedels loopt.

Met elke demon die uniek voetenwerk eist, voelt het introduceren van nieuwe vijanden naadloos aan. Terwijl de Agaddon Hunter en Komodo belangrijke uitdagingen vormen met hun intense melee -combo's, zijn spelers al gewend om hun bewegingen en reacties op dit punt aan te passen. Dit was niet het geval met de Marauder in Eternal, waar de regels van het spel zich richtten op het matchen van het juiste wapen met de juiste vijand in plaats van positionerings- en reactietactieken.

Het probleem van de Marauder was nooit het ontwerp, maar de onverwachte verschuiving in de gameplay die het introduceerde. DOOM: The Dark Ages bereidt spelers voor op vergelijkbare uitdagingen door op reactiegebaseerde mechanica in het spel in te bedden, in plaats van ze te presenteren als een plotselinge verandering. Terwijl deze verschuiving de moeilijkheid vermindert - het Parry -venster van het schild is vergevingsgezindder dan de oogflits van de Marauder - blijft het kernconcept: vergrendelen in een ritme met een vijand, wachtend op het perfecte moment en slaan wanneer het groene licht verschijnt. DOOM: De donkere eeuwen herinterpreteert deze ideeën op een frisse manier, maar ze blijven onmiskenbaar aanwezig. Je staat en je vecht.