"Assassin's Creed 2 en 3: The Pinnacle of Series Writing"

Een van de meest onvergetelijke momenten in de Assassin's Creed -serie vindt vroeg in Assassin's Creed 3 plaats, toen Haytham Kenway schijnbaar een groep moordenaars in de Nieuwe Wereld heeft verzameld. De draai? Spelers worden ertoe gebracht te geloven dat ze moordenaars volgen, maar het gebruik van een verborgen mes door Haytham, zijn charismatische karakter verwant aan Ezio Auditore en zijn heroïsche acties - zoals het bevrijden van indianen en het confronteren van Britse Redcoats - dienen te misleiden. Pas wanneer hij de iconische uitdrukking uitgesproken, "mag de vader van begrip ons begeleiden", dat de waarheid zich ontvouwt: Haytham is een tempelier.

Deze verrassende verhalende wending toont het toppunt van het verhalen van Assassin's Creed's verhalen. Het originele spel introduceerde een nieuw concept van het identificeren, begrijpen en elimineren van doelen, maar ontbrak diepte in karakterontwikkeling voor zowel de hoofdrolspeler Altaïr als zijn doelen. Assassin's Creed 2 verbeterde met de charismatische Ezio, maar kwam nog steeds tekort in het ontwikkelen van zijn tegenstanders, met name Cesare Borgia in de spin -off Assassin's Creed: Brotherhood. Pas bij Assassin's Creed 3, vastgesteld tijdens de Amerikaanse revolutie, besteedde Ubisoft gelijke aandacht aan het ontwikkelen van de gejaagde als de jager. Deze benadering creëerde een naadloze verhalende stroom en bereikte een harmonieus evenwicht tussen gameplay en verhaal, een prestatie die nog moet worden gerepliceerd in volgende titels.

Hoewel het huidige RPG-gerichte tijdperk van de serie goed is ontvangen, beweren veel fans en critici dat Assassin's Creed in verval is geweest. De redenen achter deze waargenomen ondergang worden besproken. Sommigen bekritiseren de steeds fantastische elementen, zoals het vechten tegen goden zoals Anubis en Fenrir, terwijl anderen de opname van diverse romantische opties van Ubisoft in twijfel trekken of het gebruik van echte historische figuren zoals Yasuke, de Afrikaanse Samurai, in Assassin's Creed Shadows. Toch geloof ik dat de ware oorzaak van deze achteruitgang ligt in de geleidelijke verschuiving van de serie van karaktergestuurde verhalen, nu overschaduwd door uitgebreide sandbox-elementen.

In de loop der jaren heeft Assassin's Creed zijn kernactie-avontuurformule ontwikkeld om RPG-elementen op te nemen, waaronder dialoogkeuzes, XP-systemen, buitdozen, microtransacties en versnellingsaanpassing. Naarmate de spellen echter in omvang zijn gegroeid, hebben ze zich echter vaak holer, niet alleen in hun repetitieve nevenmissies, maar ook in hun verhalen. Hoewel een game als Assassin's Creed Odyssey meer inhoud biedt dan Assassin's Creed 2, voelt veel ervan minder gepolijst en meeslepend. De uitgebreide scripts voor verschillende keuzes voor spelers kunnen de karakterontwikkeling verdunnen, in tegenstelling tot de meer gerichte verhalen van de eerdere actie-avonturentitels.

De bredere reikwijdte van Assassin's Creed Odyssey resulteert bijvoorbeeld vaak in interacties die mechanisch aanvoelen, waardoor de onderdompeling is doorbroken waar de serie ooit uitblonk. Dit is een schril contrast met het Xbox 360/PS3 -tijdperk, dat ik beschouw als een aantal van de beste schrijven in gaming. Memorabele momenten zoals Ezio's uitdagende toespraak na het verslaan van Savonarola of Haytham's aangrijpende laatste woorden aan zijn zoon, Connor, toont de diepte van het karakter die de serie ooit had opdagen:

'Denk niet dat ik van plan ben je wang te strelen en te zeggen dat ik het mis had. Ik zal niet huilen en me afvragen wat er zou kunnen zijn. Ik weet zeker dat je het begrijpt. Toch ben ik trots op je op een manier. Je hebt grote overtuiging getoond. Kracht. Moed. Alle nobele kwaliteiten. Ik had je lang geleden moeten vermoorden.'

De verhalende kwaliteit is ook op andere manieren verschoven. Waar moderne spellen het conflict vaak vereenvoudigen tot moordenaars zo goed en Tempeliers als slecht, dook eerdere games dieper in op de morele dubbelzinnigheden tussen de twee facties. In Assassin's Creed 3 dagen de stervende woorden van elke Tempelier Connor's overtuigingen uit, waarbij personages als William Johnson suggereren dat de Tempeliers de Indiaanse genocide hadden kunnen voorkomen, en Thomas Hickey die het idealisme van de Assassins in twijfel had getrokken. Haytham zelf daagt het vertrouwen van Connor in George Washington uit, wijst naar de potentiële tirannie van de nieuwe natie, een vermoeden bevestigd toen het onthulde dat Washington het verbranden van Connor's Village bestelde. Tegen het einde van het spel laten deze complexiteiten spelers meer vragen dan antwoorden, waardoor het verhaal wordt versterken.

Nadenkend over de geschiedenis van de serie, is het duidelijk waarom het nummer "Ezio's Family" van Assassin's Creed 2, gecomponeerd door Jesper Kyd, de iconische thema van de serie werd. De PS3-tijdperk-games, met name Assassin's Creed 2 en 3, werden fundamenteel aangedreven door karakterverhalen, met "Ezio's familie" die Ezio's persoonlijke verlies oproept in plaats van de setting van de game. Hoewel ik de uitgestrekte werelden en grafische vooruitgang in de huidige Assassin's Creed-games waardeer, hoop ik dat de franchise ooit zou kunnen terugkeren naar de gerichte, karaktergerichte verhalen die me oorspronkelijk boeiden. In het hedendaagse gaminglandschap gedomineerd door enorme sandboxen en live service -ambities, is een dergelijke rendement mogelijk niet aansluiten bij de huidige markttrends.